(NiVo)
Θα μείνω μόνος μου στο σπίτι, θέλω ν’ αφήσω το μυαλό μου
να με πάει αυτό το βράδυ όπου θέλει τ’ όνειρό μου
γιατί η θλίψη η πουτάνα που το δρόμο πάντα φράζει
μοιάζει απόψε με σκιά, μια σκιά που με τρομάζει
Θα μείνω μες στο σπίτι, θα ξαπλώσω στο κρεβάτι,
ίσως διαβάσω ένα βιβλίο ή αράξω σε μιαν άκρη
Θα μείνω μες στο σπίτι, παρέα στον εαυτό μου,
μακριά από ιστορίες και ψευτομαγκιές του δρόμου
Βαριέμαι σαν να πρόκειται να μείνω πάντα εδώ
Δίχως φωνή δεν μπορώ, δεν μπορώ να τραγουδώ
σα να κοιτάζω σαν χαζός το ταβάνι και τους τοίχους
και της σκέψης το μελάνι να μη γράφει άλλους στίχους
Θα μείνω μες στο σπίτι και τα μάτια μου θα κλείσω
Ίσως βρω έτσι τον τρόπο να τ’ αφήσω όλα πίσω
Σκοτεινά έτσι όπως θα `ναι, κανείς δε θα με βλέπει
Απόψε θα αποφύγω όλα τα όχι και τα πρέπει.

Ρεφρέν (Khalid Mossayd)

(NiVo)
Θα μείνω μόνος μου στο σπίτι κι έχω ακόμη μιαν ιδέα,
το παρελθόν μου να φωνάξω, για να έχω μια παρέα
Θα κάνω zapping στα κανάλια μήπως βρω μια εκπομπή
να πάρει για 2 ώρες η ζωή μου άλλη τροπή
Ω! Ω! Δεν κρύβομαι ούτε με κυνηγούν,
ούτε φοβάμαι μήπως κάποιοι ψάχνουν κάπου να με βρουν
Βρίσκομαι εδώ που ήμουν πάντα, στην οδό Κολοκυθά
κι αν ψάξεις μες στο χάρτη θα με βρεις στα δυτικά
Ούτ’ ο διάβολος απόψε δεν μπορεί να με φοβίσει
Είμαι γενναίος και τα βάζω με την ίδια μου τη φύση
Θα μείνω μες στο σπίτι και θα βγω σαν ξημερώσει
κι είναι ελεύθερη και κρύα κι αχαλίνωτη η πτώση
Θα μείνω μες στο σπίτι, θα σβήσω όλα τα φώτα
Θα πάψω πια να δίνω σημασία στα γεγονότα
Προτιμώ να μείνω σπίτι, μου βρωμάει εκεί έξω
Μου φωνάζει ο εαυτός μου και μου λέει δε θα αντέξω

Ρεφρέν (Khalid Mossayd)

(Ominus)
Σ’ ένα δωμάτιο κλεισμένος, συνεχώς αναλογίζομαι
όλ’ αυτά που `χω περάσει, αν θα πρέπει να ταυτίζομαι,
από δω και στο εξής, μ’ ένα κόσμο περιωπής
ή να λέω στον εαυτό μου πόσα ακόμα έχεις να δεις
Όχι δεν είμαι αφελής, ούτε καν επιρεπής
γιατί νιώθω τη συγκίνηση της κάθε μου στιγμής
Θα με δεις να χτίζω κόσμους
και να ανοίγω νέους δρόμους σε μια ξύλινη σχεδία
κι ας μην είμαι απ’ τους μόνους
που ονειρεύτηκαν πολλά, πράγματα όμορφα μικρά
Αν με χάσεις, θέτω βάσεις, με δικά μου ιδανικά
για ένα κόσμο ονειρικά πλασμένο, στο μυαλό μου ξεχασμένο
Δε πήρα απάντηση για `κείνα που προσμένω
Απόψε εαυτέ μου οι δυο μας έχουμε συζήτηση
Αν πάλι η απομόνωση σου μοιάζει μ’ αναζήτηση
θα βρω ένα καταφύγιο μες στης ψυχής τα άδυτα
Χιλιάδες ερωτήματα πλανώνται αναπάντητα.

Ρεφρέν (Khalid Mossayd)