Στο ξέσπασμα του φεγγαριού, αυτός που θα γλιτώσει,
δε θα ‘ναι αυτός που αρνήθηκε στον έρωτα να δώσει.
Κι εσύ που μου ‘ταξες πολλά, δε σου ‘χω εμπιστοσύνη,
χρόνια στην άκρη του γκρεμού κατάντησα αγρίμι.

Στο ξέσπασμα του φεγγαριού, η νύχτα θα μεθύσει,
θα σκορπιστεί σαν άρωμα, την πίκρα μου να σβήσει.
Κι εμένα πια δε θα με δουν του πόνου οι συμπληγάδες,
να σέρνω το βαγόνι σου σε σκουριασμένες ράγες.