Άλλη μια μέρα δίχως φως
φεύγει η ζωή μένω εκτός, έχει νυχτώσει.
Πάλι της πόλης ο ρυθμός
εγώ μονάδα κι αριθμός, μα έχω γλιτώσει.

Σ` ένα παράθυρο θαμπό
είδα χαρά λέω `'θα μπω'', μα ήταν ψέμα.
Ήσουν κι εσύ μια εκδρομή
μια όμορφη διαδρομή, βγήκα στο τέρμα.

Μπορώ παραμύθι ν` αλλάξω, μπορώ
στη φωτιά να σε κάψω, μπορώ.
Μπορώ σαν πουλί να πετάξω, μπορώ
όπου θέλω να φτάσω, μπορώ.

Είναι στιγμές που η καρδιά
ψάχνει τη μνήμη που πονά, παλιό μου τραύμα.
Πίσω απ` της θλίψης τα βουνά
ξέρω είναι όλα φωτεινά, κρυμμένο θαύμα.

Δίνω στον άνεμο κλοτσιά
ρίχνω στα μάτια μου δροσιά, και ξεκινάω.
Κάθε ευθεία και στροφή
κρύβει κατάρα και ευχή, μα προχωράω.