Πρωί πρωί κινήσανε,
δροσάτα τα κορμιά
και τ’ άλογα χορτάτα,
δεντρί δεν αντικρίσαμε,
μόν’ πέτρα κι ερημιά,
στενή, μεγάλη στράτα.

Κι όταν έπεσε η νύχτα
άναψαν πικρή φωτιά,
ρίχτα τα όνειρά μας, ρίχτα
να φωτίσουν τη νυχτιά.

Αχ, ζωή, πως έτσι μας γελούσες,
αχ, ζωή, ατέλειωτη ζωή,
τι όμορφη φαινόσουν το πρωί.

Σε γάμο τους καλέσανε
και πήραν τα βουνά,
προτού η μέρα φτάσει,
Χριστέ, τους ξεγελάσανε,
δε βρήκαν πουθενά
τραπέζι και γιορτάσι.

Κι όταν έπεσε η νύχτα
άναψαν πικρή φωτιά,
ρίχτα τα όνειρά μας, ρίχτα
να φωτίσουν τη νυχτιά.

Αχ, ζωή, πως έτσι μας γελούσες,
αχ, ζωή, ατέλειωτη ζωή,
τι όμορφη φαινόσουν το πρωί.