Τελικά καταφέραμε να βρούμε το Λαβωμένο Ξωτικό
φωνάζοντας δυνατά Από Τον Τόπο Της Φυγής
χωρίς να χρησιμοποιήσουμε Βία.
Δραπετεύοντας από τη Σιγουριά μας.
Γιατί εδώ Στα Χρόνια Του Εννιά είναι Κοινό Μυστικό
πως ο καθένας από εμάς ακροβατεί Χωρίς Δίχτυ Ασφαλείας
ή συμμετέχει σε Παράσταση Σιωπής.
Ακούω λοιπόν το ουρλιαχτό της Αλεπούς Του Βάλτου
και νιώθω σαν να κυνηγάω το φάντασμα μέσα σε Λάσπη Και Φως
ενώ Πίσω Δε Γυρνάω. Παραμένω συγχρόνως χαμένος στο όνειρο
και κάνω κατάθεση ψυχής για τέταρτη φορά υπενθυμίζοντας σ’ όλους
ότι το να κάνεις μουσική στην Ελλάδα είναι Θυσία Σε Βρώμικο Βωμό.