Σαν ποτάμι που ρέει η αγάπη σε σπρώχνει
μα απ’ τα όνειρα που ‘χες πάντα κάτι σε διώχνει
μ’ έναν τοίχο που χτίζεις όλο όρια βάζεις
κι όσο λέω σε ξέρω τόσο ξένη μου μοιάζεις.

Τα κομμάτια που αφήνεις προσπαθώ να μαζέψω
σου χτυπώ να μ’ ανοίξεις μα με κλείνεις απ’ έξω.
Τη ζωή μας κοιτάζω σε μια γυάλινη σφαίρα
φυλλαράκια οι λέξεις που πετούν στον αέρα.

Εγώ το διάλεξα να σ’ αγαπώ
θυμήσου το ‘θελες πολύ
όμως η αγάπη θέλει πάντα δυο
αλλιώς θα μοιάζει με νησί
ένα ακατοίκητο νησί.
Μην πάει η αγάπη μας εκεί.

Σαν πελώριο δίχτυ η σιωπή σε τυλίγει
σε αβέβαιο μέλλον το παρόν καταλήγει.
Όλα μοιάζουν μαχαίρια που επάνω μου στρέφεις
κι όταν λέω σε χάνω πάντα εδώ επιστρέφεις.

Περασμένη η ώρα μα δε θέλω να φύγω
άλλο πια δεν αντέχω τη φωνή μου να πνίγω.
Ένα άψυχο σώμα μέχρι η νύχτα να σβήσει
μια πνοή περιμένει επιτέλους να ζήσει.

Εγώ το διάλεξα να σ’ αγαπώ
θυμήσου το ‘θελες πολύ
όμως η αγάπη θέλει πάντα δυο
αλλιώς θα μοιάζει με νησί
ένα ακατοίκητο νησί.
Μην πάει η αγάπη μας εκεί.