Δε θ’ αντέξω να το νιώσω το συναίσθημα αυτό
τόση απόγνωση φοβάμαι την ψυχή μου θα σκοτώσει
πέφτουν άστρα μες στη νύχτα στο κορμί μου το καυτό
ποιο δικαίωμα το σώμα μου έχει άδικα πληγώσει

Ξαφνικά μπαίνω στο σπίτι μας και κοίτα χάλια
μια γυναίκα που δεν ξέρω και σπασμένα μπουκάλια
Το κλειδί μας θα πετάξω και σ’ αφήνω
το σπασμένο σου μπουκάλι δε θα γίνω

Η κραυγή του παραλόγου μες στο σπίτι τριγυρνά
Στο κρεβάτι που τις νύχτες σε αγκάλιαζα με πάθος
είχες μάθει να γνωρίζεις του κορμιού μου τα στενά
όχι μη, μη με προδώσεις, θα το δεις πως είναι λάθος