Ό,τι κι αν κάνω, δεν μπορώ, το ξέρω, δε σε πείθω
Με άλλα λόγια θα στο πω, μ’ έναν αρχαίο μύθο

Μια ιστορία ψεύτικη και λίγο ξεχασμένη
Και πάσα ομοιότητα, είναι εξ'αρχής χαμένη

Για ένα ποντίκι που ήτανε στα χώματα κρυμμένο
Ποτέ δεν είδε ουρανό και πάντα πεινασμένο

Όλος ο κόσμος μια σταλιά, μονάχα ένα χωράφι
Και όλες οι παρέες του, ένα μικρό σινάφι

Στο σώμα αταξίδευτο και στην ψυχή χαμένο
Μες την καρδιά του μοναχό και πάντα φοβισμένο

Κατέβηκε ένας αετός μια μέρα στο χωράφι
Η πείνα του αχόρταγη, το ράμφος του ξυράφι

Τον έπιασε τον ποντικό, του κόπηκε η μιλιά του
Και φύγαν προς τον ουρανό, τον πάει στη φωλιά του

Γυρίζει τότε ο ποντικός, κοιτάζει προς τα κάτω
Είδε βουνά και θάλασσα, τον κόσμο πιο γεμάτο

"Θεέ μου πόσα έχασα μ’ αυτούς που μπερδευόμουν
Ωραία είναι εδώ ψηλά, εγώ γιατί σερνόμουν ;

Θέλω να μείνω πάντα εδώ, εδώ θέλω να ζήσω
Τώρα που είδα ουρανό, όλα θα τα ζητήσω "

Τον κοίταξε ο αετός και του'πε θυμωμένα
"Αν σ’ ήθελε ο Θεός ψηλά, θα ήσουν σαν κι εμένα "

Κι ο ποντικός του απάντησε πως είναι θέμα πλάνης
Μ’ αγάπη κι ανοιχτή καρδιά, τον ουρανό τον φτάνεις

Θα αναρωτιέσαι σίγουρα τι έγινε στο τέλος
Όμως αυτή η συζήτηση, είναι ένα άλλο σκέλος

Κι αν λες πως δεν κατάλαβες και σου πουλάω φύκια
Εντάξει, πλάκα έκανα, μιλούσα για ποντίκια

Να ονειρεύεσαι ουρανούς και να ζητάς τους τρόπους
Τι κρίμα που οι αετοί δεν τρώνε και ανθρώπους

Απ’ όσα είδαν τα μάτια μου, ένα μόνο να ξέρεις
Πως δε σου φτάνει το όνειρο για να τα καταφέρεις

Τ’ όνειρο είναι τα φτερά, μα αν θέλεις να πετάξεις
Πρέπει και την αλήθεια σου λίγο να την πειράξεις

Μη στάζεις το φαρμάκι σου χωρίς να κάνεις βήμα
Ή κούνα το κορμάκι σου ή άλλαξε το ποίημα