Σβήνω τα χνάρια μου δε θα με βρειτε
ότι κι αν είπα θα το πάρω και θα φύγω
ότι κι αν έκανα δεν εξηγείται
κι απ’ την αλήθεια μου την νύχτα ξετυλίγω

Σβήνω τα φώτα μου να δω πως άρχισα
τα ποιο καλά παιδιά πιστεύουν παραμύθια
γυρνάω στα πρώτα μου σε κείνα που άφησα
βλέπω ένα όνειρο που κόβει σαν αλήθεια

Φρόνιμα κούκλα μου λέω στην ψυχή μου
όλα θα γίνουν όπως τα `χουμε σχεδιάσει
στο φως θα γίνεσαι ξανά δική μου
και στο σκοτάδι θα σε χάνω μες τα δάση

Τους φόβους ξέμαθα σε κύκλους κλείνομαι
δεμένο πάνω μου το ψέμα της ζωής μου
στα φώτα έμαθα σκιά να γίνομαι
ξένο καράβι μιας θάλασσας δικής μου

Όμως το ψέμα μου τα βράδια λύνεται
παίρνει ζωή απ’ τη ζωή γίνεται αλήθεια
τι κι αν το αίμα μου κρασί δε γίνεται
σκοτώνουν τα όνειρα όταν γίνονται συνήθεια

Φρόνιμα κούκλα μου λέω στη ψυχή μου
όλα θα γίνουν όπως τα `χουμε σχεδιάσει
στο φως θα γίνεσαι ξανά δική μου
και στο σκοτάδι θα σε χάνω μεσ’ τα δάση