Εκεί που πας κοντά μου πάντοτε θα μείνεις
κι αν κλαίω αγάπη μου που φεύγεις και μ’ αφήνεις
κι αν είναι ο νους μου τόσο γκρίζος και βαρύς
φταίει ο χειμώνας που ‘ρθε φέτο πιο νωρίς
κι αυτά τα δάκρυα της θλιμμένης μου ψυχής
δεν είναι δάκρυα μα στάλες της βροχής
κι αν ο βοριάς μέσα στα κλώνια σιγοκλαίει
άκουσέ απόψε την καρδιά μου σου λέει

Όπου κι αν πας, όσο κι αν λείψεις κι αν μ’ αφήσεις
κοντά μου πάλι θα γυρίσεις
θα ξαναρθείς γιομάτη έρωτα κι ελπίδες
να μου χαϊδέψεις τις καινούργιες μου ρυτίδες
περνούν οι έρωτες παίρνουν οι ερασταί
μα εμείς οι δυο δε θα χωρίσουμε ποτέ
κι όπου κι αν πας κι όσο κι αν λείψεις κι αν μ’ αφήσεις
πάλι κοντά μου θα γυρίσεις

Όσο θα λείπεις η καρδιά μου θα ‘ναι άδεια
μα η θύμησή σου θα μου διώχνει τα σκοτάδια
κι όταν θα ‘ρθεις θα σε προσμένουνε σκυφτές
μια στρατιά απ’ ανεμώνες γελαστές
κι οι πόθοι μου όλοι μ’ όσες μπόρες κι αν τους βρουν
τις γιορτινές τους τις λιβρέες θα φορούν
κι εμπρός στην πόρτα του σπιτιού θα καρτερούνε
το «καλώς ήρθες» κάποιο βράδυ να σου πούνε

Όπου κι αν πας όσο κι αν λείψεις κι αν μ’ αφήσεις…