Στης αγάπης την αρένα μπαίνουν τα κορμιά δεμένα
κι ενωμένα ψάχνουν ουρανό
Ζω την απουσία μόνη με μια ασπρόμαυρη συγγνώμη
κι ένα κόμπο μέσα στο λαιμό

Δεν είχα τίποτα ποτέ πιο πάνω από σένα
ανάσες, χάδια και φιλιά στο λάθος κλειδωμένα
Το `χει το αίμα το δικό μου να τραβάει το κακό
δεν άκουσα ποτέ κανένα

Και τώρα εδώ τα πάντα μείνανε στη μέση
ο ένας αλλού κι ο άλλος έτοιμος να πέσει
Στο λέω εγώ, κανείς ποτέ δε θα μπορέσει
να `ναι όπως εσύ

Μονοπάτι της ερήμου δίχως έξοδο κινδύνου
είναι το μυαλό μου συνεχώς
Θέλω να σε πιάσω-φεύγεις, μοιάζεις όταν μου ξεφεύγεις
έρωτας που ντύνεται θυμός