Σ’ ό,τι ζω και υπομένω, σ’ ό,τι θέλω να πετύχω
την καρδιά μου δεν τη δίνω να τη στήσουνε στον τοίχο
Δυο κεράκια αναμμένα, δέκα κόκκινα λαμπιόνια
τ'όνειρό μου δεν τ'αφήνω να το πάρουνε τα χρόνια

Τελευταίος επιζών...
Ο τελευταίος...
Ο τελευταίος επιζών

Μα δε φυτρώνει το χορτάρι πάνω στο τσιμέντο...

Ζω είμαι ο τελευταίος επιζών
Είμαι ο τελευταίος επιζών, ζω
Είμαι ο τελευταίος επιζών, ζω
Είμαι ο τελευταίος

Στη βροχή και στην ομίχλη ένα άρρωστο φεγγάρι
απ'τη λάμψη της βιτρίνας αγωνίζεται να πάρει
Γονατίζω μες στο κρύο, αγοράζω προσευχούλες
και θα πιω το ενυδρείο με τις θαλασσοψυχούλες

Τελευταίος επιζών...
Ο τελευταίος...
Ο τελευταίος επιζών

Μα δε φυτρώνει το χορτάρι πάνω στο τσιμέντο...

Ζω είμαι ο τελευταίος επιζών
Είμαι ο τελευταίος επιζών, ζω
Είμαι ο τελευταίος επιζών, ζω
Είμαι ο τελευταίος

Βγαίνω στη γιορτή τους και μαζεύω για να έχω
ένα χάρτινο κομπιούτερ με βραβεύει που αντέχω
ασθενείς και οδοιπόρους κι ένα φέρετρο με σκύλο
Δεν μπορώ και με πληγώνει δανεικά να τους στα στείλω

Τελευταίος επιζών...
Ο τελευταίος...
Ο τελευταίος επιζών

Μα δε φυτρώνει το χορτάρι πάνω στο τσιμέντο...

Ζω είμαι ο τελευταίος επιζών
Είμαι ο τελευταίος επιζών, ζω
Είμαι ο τελευταίος επιζών, ζω
Είμαι ο τελευταίος

Ο τελευταίος...
Ο τελευταίος επιζών