Βρώμικα νερά, το φεγγάρι καθρεφτίζεται επάνω
Όγκοι σκοτεινοί, ξημέρωμα νομίζεις πως χάνω
Άσφαλτος ζεστή, αμάξια που περνάνε ένα-ένα

Νύχτα μικρή, ρόγχος θανάτου η αναπνοή για μένα
Νύχτα ζεστή, κι η αίσθηση πως όλα είναι χαμένα
Όγκοι σκοτεινοί τα κρατάνε μέσα τους κρυμμένα
Βγάλε το πακέτο, κάπνισε ένα και για μένα
Μην πεις πουθενά ότι ήξερα πως πάω χωρίς φρένα

Νομίζω πως ζω
γιατί ότι κάνω είναι πάνω από στιλ
και ότι λέω είναι ότι θέλω
Νομίζω πως ζω
γιατί ότι μέχρι τώρα έχω πει
και ότι ακόμα θα πω θα το δεχτώ
για την αλήθεια για το ψέμα
που έχω ακούσει και που έχω πει
για όσους νομίζουν πως η ζωή είναι παιχνίδι
αλλά το ρόλο που θα παίξεις δεν τον διάλεξες εσύ
γιατί για κάθε ευτυχισμένο "γεια σου"
θα υπάρχει ένα λυπημένο "αντίο"
Γιατί το μόνο σίγουρο είναι
πως ότι ζει θα πέσει νεκρό
για αυτούς που ήρθαν και για αυτούς που φύγαν
για όσους με πούλησαν φτηνά
για όσους πούλησα κι εγώ
για όσα μετάνιωσα για όσα συγχωρώ
γιατί στο τέλος τέλος
είναι η ζωή μου και μου αρέσει και θα τη ζω