Τ’ αρχαία χρόνια ένας σοφός εγύρευγε τη γνώση
κι ένας Θεός εμέλλετο να του τη φανερώσει.
Λέει του ο Δίας: «Πήγαινε σοφέ οθέν τη Νίδα,
εκειά που τήνε γλύτωσα του Κρόνου την παγίδα
κι ακόμη ο απόηχος τών Κουρητών γροικάται
κι από γενιά σ’ άλλη γενιά πάντοτε θα διηγάται,
μέσα στην ιερή σπηλιά να μπεις να κατοικήσεις,
τριάντα μέρες Ήλιου φως να κάμεις ν’ αντικρίσεις!»

Κι ο Πυθαγόρας που γροικά τα λόγια του Θεού `ν του
τρομάζει κι άλλη αναβολή δε βάνει μπλιό στο νούν του
και λέει του: «Κρητογενή Δία μου και Πατέρα,
ήρθ’ ο καιρός να ιδώ το φως και μια καινούρια μέρα.

Κι ώσαν το Μίνωα κι εγώ να βγω απ’ την άβυσσό μου
στου Ψηλορείτη τσι πλαγιές να βρω το ριζικό μου!»
Κι όντε στη Νίδα επάτησε στον ξακουσμένο τόπο
στσι Κρήτες πιλογήθηκε με γνώση και με τρόπο:

«Μες στο σκοτάδι τσ’ άγνοιας κανείς δε συλλογιέται
πως μόνο μια αγνή καρδιά μπορεί κι αναγεννιέται
κι ήρθε η στιγμή που πεθυμώ να θάψω το Εγώ μου
ίσως και βρω στο θάνατο τον άλλο Εαυτό μου!”

Αφήγηση: Γιώργης Καράτζης