Σκοτάδι, σκοτάδι παντού.
Κι εγώ στη γωνιά, σ’ ένα δρόμο να τραγουδώ.
Αστέρια, αστέρια παντού.
Χωρίς να το θέλουν, προσκυνάνε στο φόβο μου.

Η πόλη πόσο ψεύτικη μου φαίνεται!
Μακάρι να πετούσα λίγο πάνω απ’ το φράχτη!
Τραγούδια μου, λένε, εδώ τι γίνετε!
Το κρύο πολύ. Παγωμένο το δάκρυ μου!

Κορμί παλιό, σακατεμένο απ’ τις πληγές.
Ρούχα που πάντα ήταν τρύπια, λερωμένα.
Μαζί κι ένα τραγούδι σαν κι αυτό.
Κρυμμένο κάπου να μου κάνει παρέα.
Νεράιδες δένουνε, τα χέρια μου σφιχτά.
Και της αγάπης όλα μοιάζουν τελειωμένα.
Σβήνουν τα σύννεφα της νύχτας αργά.
Όταν η θάλασσα κι ο ουρανός, γίνονται ένα!

Γύρω - γύρω κι εγώ.
Μου δώσανε χρώμα γεμάτο ζωή.
Ψεύτικα όλα αυτά.
Τσάμπα η στιγμή, πληγωμένος κι εγώ κι αυτή.

Φωνάζω ξανά δυνατά :
-Παιδιά είμαι εδώ! Μη φοβάστε! Δε θα χαθώ!
Με βρήκαν εχθές το πρωί.
Παγωμένο, γυμνό, να φωνάζω : -Παιδιά είμαι εδώ!

Ίσως να φταίει το κουρασμένο το ποτό.
Μπορεί το rock , που μου `χει δώσει αυτό το χρώμα!
Ίσως κι αυτή που μου το έλεγε συχνά.
Ότι οι χαρές μου ήταν πάντα μες στο χώμα.
Μα εγώ είμαι εδώ ξανά.
Πρέπει να ανάψουμε κεριά μες στο σκοτάδι.
Εδώ! Ξανά ζωντανός!
Σαν την αγάπη που αργοσβήνει μ’ ένα χάδι!