Μοιάζουν παρθένα τα όνειρά μου.
Μα όλο στραγγίζουν, νερό απ’ τη λάσπη.
Μοιάζουν με εμένα. Μοιάζουν με σένα.

Κάποιες φορές, ακούω ακόμα.
Μικρές στιγμές να κλαίνε στην άκρη.
Μοιάζουν μ’ εμένα. Μοιάζουν με εσένα.

Ξυπόλυτοι μες στις φωτιές που λυσσάνε.
Χέρι με χέρι, τ’ αναστενάρια.
Μοιάζουν μ’ εμένα. Μοιάζουν με εσένα.

Ηλιοκαμένο το κόκκινο χώμα.
Δε βλέπει θάλασσα, μόνο γαλάζιο.
Μοιάζει με εσένα. Μοιάζει με μένα.

Και η ζωή, όνειρο, ψέμα.
Έρχεται, φεύγει, αλλάζει τα χρώματα.
Και η ζωή, παιχνίδι με κέρμα.
Χαρίζει αγάπες που σβήνουν με λάθος αρώματα.

Στα ίδια μέρη γυρνούν οι ψυχές μας.
Μοιάζουν με χέρια τιμωρημένων.
Μοιάζουν με εμένα. Μοιάζουν με `σένα.

Με ουρλιαχτά που φτιάχνουν αγάπες.
Πάντα θα καίνε. Πάντα θα λένε,
κάτι για σένα. Κάτι για εμένα.