Του Τάσου ο βασιλικός
του Νίκου το ποστάλι
του Κώστα οι περαστικές
μ’ ανοίξανε φτερά
στα σύννεφα με δέσανε
στου Κρόνου το κεφάλι
μα εγώ είχα πένα άστρωτη
που όλο έμπαζε νερά.

Μα εγώ είχα πένα άστρωτη
και λόγο σαν λιμάνι
που καρτερεί μια θύελλα
να σπάσει η εμπασιά
και να κοπούν οι κάβοι του
να γίνει πυροφάνι
να βρει μια λέξη όμορφη
και ας χαθεί μετά.

Να βρει μια λέξη όμορφη
κανείς να μην την ξέρει
μα σαν τη λες να λύνεται
του πόνου ο χρησμός
και έβγαινα μεσάνυχτα
και έστηνα καρτέρι
και διάβαζα τα όνειρα
μέχρι το πρώτο φως.

Και διάβαζα τα όνειρα
μικρές πυγολαμπίδες
που ξέφευγαν και πέταγαν
για μέρη μακρινά
και είπα, η λέξη μου είν’ αυτή
και γέμισα σελίδες
μα ... είχα πένα άστρωτη
κι όλο έμπαζε νερά.