Οι αναμνήσεις σαν κουρσάροι και ληστές
παραμονεύουν την καρδιά μου κάθε βράδυ.
Και την βουλιάζουν μες τα κύματα του χθες
κάθε φορά σαν ακυβέρνητο καράβι.

Και σε θυμάμαι, και σε θυμάμαι
απελπισμένη στα σκοτάδια που γυρνώ.
Και δεν κοιμάμαι και δεν κοιμάμαι,
και με τη σκέψη σου τις νύχτες ξαγρυπνώ.

Η θύμησή σου είναι μάγισσα κακιά,
που έχει δέσει την καρδιά μου μ’ αλυσίδες.
Πάνω στου έρωτα την δυνατή φωτιά
που χρόνια μ’ έκαιγε και συ ποτέ δεν είδες.

Και σε θυμάμαι, και σε θυμάμαι
απελπισμένη στα σκοτάδια που γυρνώ.
Και δεν κοιμάμαι και δεν κοιμάμαι,
και με τη σκέψη σου τις νύχτες ξαγρυπνώ.