Μικρή με βάζαν ποιήματα να πω με την ποδιά
μα εγώ με τα χτυπήματα που είχα στην καρδιά
με τον εχθρό τα λέω

Πολλοί με κατακτήσανε δεν είσαι μόνο εσύ
Το σώμα μου αποκτήσανε κι είδαν θαλασσί
το πρώτο Εγώ το Αιγαίο

Μια κορδέλα περασμένη τριγύρω απ’ τον ώμο μου λοξά
Σ’ ένα βράχο ανεβασμένη πατρίδα ο νους μου φώναξα

Μέρα νύχτα αγκαλιασμένοι
γυναίκα σου η δάφνη φοίνικα
του Θεόφιλου δοσμένη
στο λάδι αυτού του πίνακα
Αχ ψυχή μου εσύ γοργόνα
αν ζει τι ρωτούσες, γέλαγα

Πιασ’ του πεύκου μια βελόνα
να παίξει ο δίσκος πέλαγα
Εγώ δεν έχω μέγα ανάστημα
μα από το Αλφα ως το Ωμέγα
προσκυνώ το διάστημα

Μεταποιώ το θα σε θάλασσα
κι απ’ τ’ αλμυρό πιο τολμηρό
το πρώτο Εγώ το Αιγαίο

Χαίρε ω χαίρε ανδρειωμένη
πατρίδα σε τέφρα φοίνικα
του Θεόφιλου δοσμένη
στο λάδι αυτού του πίνακα
Μαρμαρένια μου Αφροδίτη
στο αχ μας κανένας, ψέματα
Ποιο νησί ρουφά απ’τη μύτη
αφρούς κυμμάτων κι αίματα