Της ζωής μας το μακρύ ποτάμι
κύλησε και έφτασε ως εδώ
σαν το φίδι στρίβει, κύκλους κάνει
σκύβω πάνω απ’ το νερό να δω.

Βλέπω μέσα φύτρωσαν σμαράγδια
στου βυθού την άγρια αγκαλιά
πάνω μένει η καρδιά μου άδεια
να τη συντροφεύουν τα πουλιά.

Χρόνια φύτρωσαν αγκάθια φράχτες
μια όχθη εγώ και μία εσύ
πότε ανταριάζουν καταρράκτες
πότε ξεπροβάλλει ένα νησί.

Σμίγουν τα κορμιά μας μες στη δίνη
ξαφνικά φουσκώνουν τα νερά
πόση απ’ τη ζωή καθένας δίνει
να κυλάει το ρεύμα σταθερά.

Κι αν το δω απ’ της πηγής το βράχο
να ριχτεί στη θάλασσα βαριά
θα μου φτάνει, αγάπη μου, που θα’ χω
στο ποτάμι αφήσει την καρδιά.