Εγώ που δεν κρυβόμουνα πίσω απ’ το δάχτυλό μου
και στο σχολείο παίδευα τον άγιο δάσκαλό μου,
με κάτι σκέψεις άτσαλες και γλώσσα σαν μαχαίρι
που δεν την έπιανε κλειδί ούτε κακό πιπέρι.

Σε διαδηλώσεις έτρεχα μα τώρα δεν πηγαίνω,
κι αυτούς, που δρόμους κλείνουνε, δεν τους καταλαβαίνω,
πορείες κι άγριες συμπλοκές, τις έχω πια ξεγράψει,
κι ούτε σημαίες χάρτινες καιρό δεν έχω κάψει.

Εγώ που, από φόβο, ποτέ μου δεν κρυβόμουνα
φοβάμαι, έχω γίνει εκείνο που φοβόμουνα.

Έχω να πάω γήπεδο εδώ και κάτι χρόνια,
σε καναπέδες κατοικώ, τη βγάζω σε σαλόνια,
αδειάζω το ουίσκι μου και μπαίνω στο μπουκάλι,
μπορεί να φταίει ο διαιτητής, μπορεί να φταίνε οι άλλοι.

Εμένα που με δάκρυζε ένας ωραίος στίχος,
τώρα μετρώ το βάρος μου και νιώθω άδειος ήχος
εγώ, που μόνο με γλυκά τραγούδια σου μιλούσα,
σιγά - σιγά συνήθισα κι εκείνα που μισούσα.

Από τον εαυτό μου, ποτέ μου δεν κρυβόμουνα
μα τώρα έχω γίνει εκείνο που φοβόμουνα.

Εγώ που, από φόβο, ποτέ μου δεν κρυβόμουνα
φοβάμαι, έχω γίνει εκείνο που φοβόμουνα.