Απόψε πάλι φοβάμαι, δε θέλω καν να θυμάμαι
πως είμαστε όλοι πληγωμένα πουλιά και έχουμε μόνο μια βουβή γειτονιά

Κι είμαστε όλοι σε αυτό το παιχνίδι, πνιγμένα χρόνια εφηβικά
Κι είμαστε όλοι σε αυτό το κυνήγι , ζωές παιδικές που στριμώχνονται όλες

Κάτω από αυτή την σαπισμένη στέγη, μάλλον κανείς δεν ζει αληθινά
Κάθε φορά που βρέχει αναμνήσεις, σφαίρες βροχής μας κόβουν τα φτερά

Ποτέ μου δε θα ξεχάσω πως ζούσα πριν να γεράσω
πριν μου χαράξουνε το δέρμα λεφτά, πριν με αγοράσουν τα υλικά αγαθά

Κι είμαστε όλοι σε αυτό το παιχνίδι, πνιγμένα χρόνια εφηβικά
Κι είμαστε όλοι σε αυτό το κυνήγι , ζωές παιδικές που στριμώχνονται όλες

Κάτω από αυτή την σαπισμένη στέγη, μάλλον κανείς δεν ζει αληθινά
Κάθε φορά που βρέχει αναμνήσεις, σφαίρες βροχής μας κόβουν τα φτερά