Είναι στιγμές που θέλω να κρυφτώ,
σαν ένα άγριο ζωο, πληγωμένο.
Μακριά να φύγω, στο σκοτάδι να θαφτώ,
τη γιατρειά μου μόνος να προσμένω.

Είναι στιγμές που η γη δε με κρατάει
και τ’ άστρο μου χλωμό, μ’ εγκαταλείπει.
Είναι στιγμές που ο φόβος με νικάει
κι η σιγουριά για τ’ αύριο μου λείπει.

Κάποτε πρέπει πίσω να γυρνάς
κι όλα απ’ την αρχή να τα θυμάσαι.
'Οσο κι αν κάτι θέλεις να ξεχνάς,
θα σε σημαδεύει, όπου και νάσαι.

Κάποτε πρέπει πίσω να γυρνάς,
δίχως ό,τι έχεις κατακτήσει
κι απ’ την αρχή πάλι να ξεκινάς,
τότε τ’ όνειρο θα `χεις κερδίσει.

Τα δένει όλα ένας συνειρμός
κι η θλίψη τη χαρά παραμονεύει.
Μα είναι το φως των άστρων. καθαρμός
κι έν’ άγγιγμα τα πάντα ζωντανεύει.

Όλα και Τίποτα κάθε στιγμή μαζί,
πεισμώνοντας σε δρόμο αγνοημένο.
Όσο η λάμψη μέσα στο βλέμμα ζει,
δεν είν’ ακόμα τίποτα χαμένο.