Δένδρα των έρημων βουνών,
άγρια των βράχων άνθη,
η Άνοιξ’ είναι να `ρθει,
των Κρουνών.

Και τα σημάδια της βροχής,
μου λένε "χαμογέλα",
δόξα σοι, θεία Τρέλλα
της ψυχής.

Ο σπόρος μένει ζωντανός
στο παγωμένο χώμα,
θα ξαναδώσει χρώμα,
θ’ ανοίξει ο ουρανός.

Με την καινούργια Ανατολή,
θά’ μαι πιο δυνατός,
στο Δρόμο που ανοιχτός,
με προσκαλεί.

Θα `ρθουν οσμές μεθυστικές,
ο αέρας θα `ναι χάδι,
θα `ναι γλυκό το βράδυ
κι οι ματιές ερωτικές.

Μα η αγριάδα του βοριά
κι ο πόνος της ερήμου,
θα `ναι μέσ’ στην ψυχή μου,
υπογραφή βαρειά.

Κι όλα τα δώρα της Αυγής,
για τ’ άνθη του χειμώνα,
ιδανικά και μόνα,
δείγματ’ ανυποταγής.

Κι όλα τα φώτα τ’ ουρανού,
λαμπρά ολοκαυτώματα,
στα σκοτεινά πατώματα,
του νου.

Κι όλα τα δώρα της Αυγής,
για τ’ άνθη του χειμώνα,
ιδανικά και μόνα,
δείγματ’ ανυποταγής.

Κι όλα τα φώτα τ’ ουρανού,
λαμπρά ολοκαυτώματα,
στα σκοτεινά πατώματα,
του νου.

Δένδρα των έρημων βουνών,
άγρια των βράχων άνθη,
η Άνοιξ’ είναι να `ρθει...