Μάτια που ξέρω από παλιά
σε μιαν άλλη ζωή, στη ζωή μοου κρυμμένη
με ζαλίζουν με κρυφτό κι όμως βρήκαν, στο λεπτό,
το κλειδί που η ψυχή με κρατά κλειδωμένη.

Και ξανά, και ξανά πάλι απ’ την αρχή
το στόμα φυλάει, το σώμα διψάει
και ξανά, και ξανά τρέχω σαν τρελή
στης αγάπης το σκοπό που με καλεί.

Μάτια που κρύβουνε καλά,
με πληγές ανοικτές, της καρδιάς τα κομμάτια,
σας χαρίζω μι’ αγκαλιά κι ας αρπάξουνε φωτιά
τα κορμιά κι οι ψυχές σ’ ιδρωμένα δωμάτια.

Και ξανά, και ξανά πάλι απ’ την αρχή
το στόμα φυλάει, το σώμα διψάει
και ξανά, και ξανά τρέχω σαν τρελή
στης αγάπης το σκοπό που με καλεί.