Το Παλαμίδι τ’ Αναπλιού
βαριά αναστενάζει,
ένας κατάδικος θρηνεί,
χτυπιέται και φωνάζει.

Τρέξε στ’ Ανάπλι, μάνα μου,
το γιό σου ν’ αντικρίσεις,
να κλάψεις, να με λυπηθείς,
να με παρηγορήσεις.

Κι αν εγκλημάτισα εγώ
ήταν καταστροφή μου,
μα είχα δίκιο, μάνα μου,
να σώσω την τιμή μου.

Τρέξε στ’ Ανάπλι, μάνα μου,
το γιό σου ν’ αντικρίσεις,
να κλάψεις, να με λυπηθείς,
να με παρηγορήσεις.

Βαριά καταδικάστηκα
για όλη τη ζωή μου,
στο Παλαμίδι τ’ Αναπλιού
θ’ αφήσω το κορμί μου.