Βρήκα ένα γράμμα σου παλιό, τσαλακωμένο,
σ’ ένα συρτάρι, σε μιαν άκρη πεταμένο,
με όμικρον το "σ’ αγαπώ" μα μ’ αγαπούσες,
με ήτα τα φιλιά που λαχταρούσες,
με όμικρον το "σ’ αγαπώ" μα μ’ αγαπούσες,
με ήτα τα φιλιά που λαχταρούσες.

Βρήκα ένα γράμμα σου που `ναι άγια κοροϊδία
για της ζωής μου την ψυχρή ορθογραφία,
κι αν ξέρω να τη γράφω με ωμέγα και ήτα,
είναι η ζωή μου της ζωής μια ακόμα ήττα,
κι αν ξέρω να τη γράφω με ωμέγα και ήτα,
είναι η ζωή μου της ζωής μια ακόμα ήττα.

Βρήκα ένα γράμμα σου που μ’ έχει αναστατώσει,
μα είν’ αργά, πολύ αργά για να με σώσει,
έτσι συνήθισα να ζω και δε θα πάψω,
ποτέ δε γράφτηκε, θα πώ και θα το κάψω,
έτσι συνήθισα να ζω και δε θα πάψω,
ποτέ δε γράφτηκε, θα πώ και θα το κάψω.