Ο δρόμος που με πάει μακριά σου, πονά,
ατέλειωτο ταξίδι είναι στο πουθενά,
τα χέρια κουρασμένα στο τιμόνι κρατώ,
το ξέρεις πόσο θα θελα να ήσουν εδώ.

Ο χρόνος μακριά σου δεν κυλάει, δεν περνά,
ανοίγω το παράθυρο να βγει η μοναξιά,
στο βάθος του ορίζοντα ένας ήλιος χλωμός,
χλωμή και η αγάπη σου, δεν έχει πια φως.

Όπου κι αν πάω σ’ εσένα γυρνώ,
γράφω τροχιά στο κενό,
πρέπει να φύγω, δε γίνεται αλλιώς,
γκρίζος, βαρύς o ουρανός.

Ο κόσμος, μακριά σου, νιώθω, δε με χωρά,
θυμάμαι πως με κοίταζες την πρώτη φορά
και τώρα αδιέξοδο κι οι δρόμοι κλειστοί,
ανοίγω το ραδιόφωνο να σπάσει η σιωπή.

Όπου κι αν πάω σ’ εσένα γυρνώ,
γράφω τροχιά στο κενό,
πρέπει να φύγω, δε γίνεται αλλιώς,
γκρίζος, βαρύς o ουρανός.