Τα χρόνια της βαμμένα με μελάνι
σε μαύρο φόντο οι χωγραφιές,
σ’ ένα γραφείο ξεχάστηκε για πάντα
κι ας λέει πως είχε επιλογές.

Περνάνε οι μέρες πάντα σαν αιώνες
απ’ το παράθυρο κοιτά
σημάδια από καρμπόν όλοι οι χειμώνες
της βάφουν μαύρη την καρδιά.

Στα όνειρά της όμως χρώματα φορά
και ζωγραφίζει σ’ ένα κόκκινο καμβά
τι κι αν θα πάει πάλι αύριο στη δουλειά
κανένα όνειρο δεν έχει αφεντικά.

Σε κόλλες Α4 σκυμμένη
γράφει και σβήνει σιωπηλή,
τα χέρια χαραγμένα από την πένα
σαν τις μουτζούρες στο χαρτί.

Στα όνειρά της όμως χρώματα φορά
και ζωγραφίζει σ’ ένα κόκκινο καμβά.
Στα όνειρά της με πινέλα οπλοφορεί,
δεν έχει μαύρο η παλέτα, ούτε γκρι.
Τι κι αν θα πάει πάλι αύριο στη δουλειά
κανένα όνειρο δεν έχει αφεντικά.