Υπνωτισμένα ριγούν τα κύματα και ξενυχτάν χαράματα
κι οι ανεμώνες φυτρώνουν ήσυχα στης σκέψης τα χαλάσματα.

Τώρα σαν τότε, γυμνός και άδηλος, στη λογική της τρέλας σου
νηφάλιος.
Δε σου ταίριαξαν τα δήθεν των πολλών, οι αγάπες των
περαστικών.
Να αδράξεις το σκοτάδι.

Θα γιάνουνε οι χαρακιές, σου το `χα πει πολλές φορές,
είναι οι πληγές μας σαν συνήθειες.
Το γνώρισες κι εσύ καλά, πως κι οι αγγέλοι με φτερά δεν τις
αντέχουν τις αλήθειες.
Να αδράξεις το σκοτάδι.

Τώρα όπως τότε στην παραζάλη σου, στα μισοσκόταδα του νου
της πάλης σου.
Σεληνιασμένος μες στην ελπίδα σου, αρχαίος πόθος η ζωή,
η αχτίδα σου.
Να αδράξεις το σκοτάδι.