Στου χωριού μου το πλατάνι
μέσα στην κουφάλα του
οι γερόντοι ιστορούσαν
δύο ξωτικά πως ζούσαν.

Μια πανσέληνο του Μάη
πάνω στο καμπαναριό
στ’ άσπρο φως απ’ το φεγγάρι
πρωτογίνανε ζευγάρι.

Κι ο παπάς του Επισκόπου
έτρεξε να του το πει
Τι μεγάλη αμαρτία, έξω από την εκκλησία
δύο ξωτικά τσιτσίδι, να φιλιούνται στο γρασίδι

Και του Επίσκοπου τα γένια
σηκωθήκαν όρθια.
Μήνυσε τους κολασμένους
να τους φέρουνε δεμένους.

Κίνησαν χωροφυλάκοι
και ντουφέκια ζωστηκαν
στ’ άσπρο φως απ’ το φεγγάρι
να συλλάβουν το ζευγάρι.

Κι ο παπάς του Επισκόπου
έτρεξε να του το πει
Τους συλλάβαμε στη βρύση, να `ναι αυστηρή η κρίση.
Δύο ξωτικά τσιτσίδι να φιλιούνται στο γρασίδι

''Τι είναι αυτό εδώ που ακούω
της ντροπής τα πράγματα
να φιλιόσαστε όπου βρειτε
άντε και να μου χαθείτε''.

Κι ο Επίσκοπος πως λένε
τους εκαταδίκασε
από τότε σ’ άλλους τόπους
μακριά απ’ τους ανθρώπους.

Κι ο παπάς ευτυχισμένος
στο χωριό του έτρεξε
όμως συμφορά μεγάλη, το χωριό σε παραζάλη.
Όλοι οι χωρικοί τσιτσίδι να φιλιούνται στο γρασίδι.