Φιλόδοξος, κενόδοξος,
ή λίγο ματαιόδοξος
μου φαίνεται πως είμαι.
Φαντάσου εγώ ο νάρκισσος
με τον θεό, ο άπιστος,
τον ψάχνω να τα πούμε.

Νομίζω είμαι αμαρτωλός
και από πνεύμα λιγοστός
κι εύκολα πάτο πιάνω.
Μα αναρωτιέμαι συνεχώς,
αν είμαι τόσο περιττός,
τι ήρθα στη γη να κάνω.

Όταν ξυπνάω είμαι ευτυχής
και με τα πάθη εγκρατής
και τότε εξορμάω.
Νομίζω γίνομαι αγκαλιά
και της αβύσσου τα σκαλιά
να δεις πώς τα περνάω.

Πιάνω τη σκέψη αργά- αργά,
τώρα που τα `χω καθαρά,
λέω στη μνήμη μου σιγά,
τώρα δε θα σε χάσω.
Μα πρίν περάσουν ώρες δυο
κάτι μου παίρνει το μυαλό
και όλα τα ξεχνάω.