Κάπου σ’ ένα χωριό
δίπλα σε μια σκοτεινή, ψεύτικη αγκαλιά,
οι μανάδες σφάζουν τα παιδιά τους
τραβάνε από το στήθος την καρδιά τους.

Κάπου σ’ ένα χωριό
δε γιορτάζουν τις χαρές
το θεό τους βρίζουν οι γριές
κι οι πιστοί σταυρώνουν ανθισμένες αμυγδαλιές.

Κάπου σ’ ένα χωριό
δεν κλαίει ποτέ κανείς
και σ’ αγαπώ δε λένε σιγανά
μόνο το κράζουν σε μεγάφωνα λευκά.

Κι εγώ είμαι εκεί
κι εγώ είμαι εκεί.
κι ο νους μας αρρωσταίνει απ’ τον αέρα
γιατί ο ήλιος δεν πετάει φωτιές
γιατί στο δάσος τους, φορέσαν κουνουπιέρα.

Γιατί ο άνθρωπος δεν εκπνέει ευχές
γιατί μολύνθηκε ο εγκέφαλος εκεί πέρα.
Κι εγώ είμαι εκεί,
κι εσύ είσαι εκεί
κι ο νους μας αρρωσταίνει απ’ τον αέρα.

Τη μνήμη μας ταϊζουνε ναρκωτικά
από λωτούς παρασκευασμένα
και τα αγριόχορτα που φύτρωσαν στο δάσος μαζικά
με ροζ χαρτιά τα κρατάνε πεθαμένα.

Και τώρα πια μας τελείωσε η μπογιά
που μ’ αυτή έγραφε no pasara ο κόσμος
και το μικρό δε θα ξεμυτίσει απ’ τη φωλιά
γιατί μας ντάντεψε στα πόδια του ο τρόμος.

Κι όλα τα φτιάχνουνε να μοιάζουνε σωστά
κι όσα δεν μπόρεσαν, θυσίες τα πουλάνε
και το πληρώνουμε με τόκους ακριβά
στο χωριό όπου κανίβαλοι κυβερνάνε.