Χείλη που μισ’ ανοίγουν σαν κοχύλι
και τα θυμάμαι στα δικά μου χείλη
και τα ματόκλαδά σου κοφτερά
σαν άστρο ακονισμένο αστραφτερά.

Τώρα πώς ζεις, πώς ξυπνάς,
περνάς καλά ή το ξεχνάς,
τώρα πώς ζεις, πώς νιώθεις, πώς,
πώς πνίγηκε του έρωτα ο σκοπός.

Χάδια για να σε κρύψω απ’ τα σκοτάδια,
σώμα να τρεμοσβήνει μέσ’ στα χάδια,
πρωί σαν κάτι να `χει συντριβεί,
πρωί κι οι δυο λιγάκι πιο βουβοί.

Τώρα πώς ζεις, πώς ξυπνάς,
περνάς καλά ή το ξεχνάς,
τώρα πώς ζεις, πώς νιώθεις, πώς,
πώς πνίγηκε του έρωτα ο σκοπός.

Τώρα πώς ζεις, πώς ξυπνάς,
περνάς καλά ή το ξεχνάς,
τώρα πώς ζεις, πώς νιώθεις, πώς,
του έρωτά μας πνίγηκε ο σκοπός.