Στάχτη και χίλια θρύψαλα να γίνω,
στάχτη τα μάτια, το στόμα κι η καρδιά.
Στον άρχοντα του κόσμου αυτού δε δίνω
ούτε ένα δάκρυ, ούτε μια σταλαγματιά.

Μες του Θαβώρ το φως θα γίνω σκόνη,
φτωχός σα σκόνη θα εξαφανιστώ.
Μόνο τα μάτια του φίλου μου του Αντώνη
νοσταλγώ κι ας μην υπάρχω εδώ.

Κι αν τύχει και γυρνώ στους ίδιους δρόμους
σβησμένες, ληστεμένες γειτονιές,
τα βάσανα, τις πίκρες και τους πόνους
στην πόρτα μου θ’ ανάβω σαν φωτιές.