Ένας άνθρωπος στο δρόμο,
βάζω ένα, δύο, χι,
ένας άνθρωπος μονάχος,
ένα σώμα, μια ψυχή.

Είμ’ εγώ και τόσοι άλλοι,
όλοι ίδια παραζάλη,
με σκυμμένο το κεφάλι,
μουσκεμένοι στη βροχή,
μουσκεμένοι στη βροχή.

Ο βρεγμένος, τη βροχή δεν τη φοβάται,
ο βρεγμένος, θα σας φάει πριν τον φάτε.

Έφτασε στο χτένι ο κόμπος
κι ας μας πήρε μια ζωή
να γυρίσουμε τον φόβο
σε ελπίδας αντοχή.

Χρόνια κλειδαμπαρωμένοι,
έρημοι και προδομένοι
κι η ομπρέλα μας σπασμένη,
μουσκεμένοι στη βροχή,
μουσκεμένοι στη βροχή.

Ο βρεγμένος, τη βροχή δεν τη φοβάται,
ο βρεγμένος, θα σας φάει πριν τον φάτε.

Κι αν μας κέρασε η μοίρα
το φαρμάκι, για νερό,
κι αν κολλήσαμε στη λύπη,
σαν το δίσκο τον παλιό.

Πότε γέλιο, πότε δάκρυ,
θα τη βρούμε εμείς την άκρη,
τη χαμένη μας την άκρη,
το καλό μας ριζικό,
το καλό μας ριζικό.

Ο βρεγμένος, τη βροχή δεν τη φοβάται,
ο βρεγμένος, θα σας φάει πριν τον φάτε.