Έιχα μια φορά ένα σπίτι σε μια χώρα μαγική,
το `σκαγα απ’ το φεγγίτη, σαν πουλί την Κυριακή
κι όταν γύριζε η ψυχή μου τη Δευτέρα το πρωί,
έπεφτα στην ταραχή μου κι έκλαιγα μες στο φιλί.

Έκλαιγα, πόναγα, στο σώμα μου δε χώραγα,
πόναγα κι έκλαιγα, στα τρίστρατα, στα κύματα,
στον άνεμο τα έλεγα.

Είπα τα είπα, είπα τα μου κόπηκαν τα ήπατα,
τα σπίτια μας τα τρίπατα τα ήπιε η παραλία.
Είπα τα, είπα κι όρισα, τον έρωτα που γνώρισα,
τον έρωτα που γνώρισα τον πήρανε τα πλοία.

Είχα μια φορά μια πίστη σ’ έναν άγνωστο θεό,
το φουστάνι μου εσκίστη κάποια νύχτα στο χορό
κι όταν γύρναγε η ψυχή μου τη Δευτέρα στη δουλειά
έπεφτα απ’ την ταραχή μου στα χειρότερα σκαλιά.

Είπα τα είπα, είπα τα μου κόπηκαν τα ήπατα,
τα σπίτια μας τα τρίπατα τα ήπιε η παραλία.
Είπα τα είπα, είπα κι όρισα, τον έρωτα που γνώρισα,
τον έρωτα που γνώρισα τον κλέψανε τα πλοία.

Είπα τα είπα, είπα τα μου κόπηκαν τα ήπατα,
τα σπίτια μας τα τρίπατα τα ήπιε η παραλία.
Είπα τα είπα, μάνα μου και γύρισα στη μάνα μου
και γύρισα στη μάνα μου εκεί στην Κασταλία.