Σε φώναξα προχθές μα δεν υπάρχεις,
σε φώναξα στον ύπνο μου κι εχθές,
του κόσμου οι πόρτες ήτανε κλειστές
κι εγώ, ποτέ με νικητές,
περνούσα στη ζωή σου σαν διαβάτης.

Σε φώναξα για να `ρθεις
μα δεν μ’ ακούς που ζω στα σκοτεινά
και πόρτα δεν υπάρχει πουθενά,
ν’ ανοίξεις και να μπεις αληθινά
και να μου πεις δυο λόγια της αγάπης.

Σε φώναξα απ’ τη γη να με σηκώσεις
μα είσαι εκεί που πάντα ξεγελούν,
στη γλώσσα τα φαρμάκια τους μιλούν
και δίχως να το ξέρεις σε πουλούν,
δεν έχεις χρόνο κάτι να γλιτώσεις.