Ένα περιμένω κόκκινο και ξένο
Σαν να πέρασε απ’ τον ουρανό
Σύννεφο της πόλης
Χρώμα αλκοόλης
Μυρωδιά από Θεό και πηλό

Κι όλη αυτή η λάσπη
Στο πρόσωπο σου αστράφτει
Κι είσαι πια εικόνα σε βιτρό

Μια γυμνή ρυτίδα
Κάλπικη σφραγίδα
Άνοιξε μια πόρτα στον καιρό
Σε έντυσε λουλούδι
Σε έβαψε με χνούδι
Κι είπε κατεβαίνω κάπου εδώ

Κι ύστερα από χρόνια
Σου 'στειλε μπαλόνια
Για να παίζεις με το φως κρυφτό

Κοιμήσου στο παραμύθι της βεντάλιας
Κοιμήσου στα φτερά των εποχών
Κοιμήσου στα πηγάδια των λεωφόρων
Στα ατέλειωτα ζιγκ ζακ λευκών γραμμών

Κοιμήσου στις αψίδες των βαρβάρων
Σε αντένες σε οθόνες σε γκρο πλαν
Στις άδεις τις λαμαρίνες των οχημάτων
Στη σάρκα των θλιμμένων κοριτσιών
Στις στείρες επιγραφές των διοδίων
Στις ράγες των ασύρματων συρμών

Κοιμήσου στην πλατεία διχόνοιας
Στο τέρμα της οδού του μεταξιού
Στη θλίψη των κλειστών ξενοδοχείων
Στα στέκια που τα σώματα γλιστρούν

Κοιμήσου στο κρεβάτι που ουρλιάζει
Σαν κείνο το σκυλί που στο χε πει
"αν είναι να ζαρώσεις από ανία
καλύτερα σαν κάρβουνο να ζεις"

Κοιμήσου σε πακέτα δεδομένων
Στη λάμψη δακρυγόνα που γεννάει
Στις κόκκινες κηλίδες της ασπίδας
Τον γυάλινο τον Μάη που κρατάει

Κοιμήσου στου βεγγαλικού τη φρίκη
Που ζει για μια στιγμή κι ύστερα σκάει

Ένα περιμένω, κόκκινο και ξένο
Σαν να πέρασε απ τον ουρανό
Σύννεφο της πόλης, χρώμα αλκοόλης
Μυρωδιά από Θεό