Αυτή η γυναίκα βρήκε τρόπο για να παίξει.
Χτες όλη μέρα δε με πήρε μια φορά.
Σαν την αράχνη τον ιστό της έχει πλέξει
και με τυραννά,
δεν τηλεφωνά.

Απ’ τη σοφίτα μου κοιτάζω το φεγγάρι.
Στριφογυρίζω σα λιοντάρι στο κλουβί.
Μου υποσχέθηκε στις έξι να με πάρει.
Είναι ήδη οχτώ,
πρέπει να σκεφτώ.

Ο σκοπός
είναι να μην τρελαθώ,
να μη χαθώ
στο λαβύρινθο αυτό,
να μη μετρώ
τα λεπτά κι αδημονώ,
να μη βρεθώ
σε πανικό.

Η κάθε ώρα πού περνά μα βασανίζει.
Φεύγει ο χρόνος σαν εχθρός μες στη σιωπή.
Γυρνούν οι δείχτες, το ρολόι με υπνωτίζει.
Πρέπει να σκεφτώ,
να συγκεντρωθώ.

Ακούω να τρέχει ένα ποντίκι στην κουζίνα.
Στη φαντασία μου συμβαίνουν χίλια-δυο.
Απ’ το παράθυρο κοιτάζω την Αθήνα.
Τα λεπτά κυλούν,
όλα μ’ ενοχλούν.

Ο σκοπός
είναι να μην τρελαθώ,
να μη χαθώ
στο λαβύρινθο αυτό,
να μη μετρώ
τα λεπτά κι αδημονώ,
να μη βρεθώ
σε πανικό.