Τις μέρες τις μετράς
και λες πως κάποτε για μας
κάτι είχε σωθεί
πριν η αγάπη χαθεί
που το ξέρω, το ξέρεις κι εσύ.

Τα βράδια ξενυχτάς
μονάχη κι όλα τα ξεχνάς.
Πότε δω, πότε κει,
ξαναζείς μια στιγμή
που την ξέρω, την ξέρεις κι εσύ.

Μα η καρδιά σου ζει μες στη σκιά
κι είναι η αγκαλιά σου
ό, τι απέμεινε από μια φωτιά.
Η φωνή σου πέφτει στο κενό
κι είναι η ομορφιά σου
ένα δέντρο χωρίς καρπό.

Τις μέρες προσπερνάς,
τους φίλους παύεις να κοιτάς.
Σ’ έναν κόσμο βουβό
νιώθεις κάτι εχθρικό
που το ξέρεις, το ξέρω κι εγώ.

Τα βράδια μου μιλάς
και λες για σένα και για μας.
Λες πως είναι απλό
κάθε βήμα δειλό
που το θέλεις, το θέλω κι εγώ.

Μα η καρδιά σου ζει μες στη σκιά
κι είναι η αγκαλιά σου
ό, τι απέμεινε από μια φωτιά.
Η φωνή σου πέφτει στο κενό
κι είναι η ομορφιά σου
ένα δέντρο χωρίς καρπό.