Ταξίδεψαν σ’ ένα χαρτί,
τις λέξεις είχαν δέρμα,
τη φτάσαν ως το τέρμα
του δρόμου τη γραμμή.

Έχουνε μνήμες ανοιχτές
που τρέχουνε τα βράδια,
τις κλείνουνε με χάδια,
τις καίνε με φωτιές.

Όσοι δεν τα παράτησαν στη μέση,
με ένα μόνο πέταξαν φτερό.
Μισά κορμιά, τον κόσμο έχουν χωρέσει
και με τα δάχτυλα μετρήσαν το νερό.

Τώρα για άλλον ουρανό
ανοίξανε το βήμα
και την κρυφή τους πείνα
χορταίνουν με καπνό.