Νυχτερίδες κι αράχνες, γλυκιά μου,
έχουν χτίσει φωλιά
μέσα στο έρημο κι άδειο μας σπίτι
όσο λείπεις μακριά.
Νυχτερίδες κι αράχνες, γλυκιά μου,
μου κρατούν συντροφιά.

Γύρισε, γλυκιά μου, στην αγκαλιά μου, στα βασανά μου,
μη μ’ απαρνηθείς.
Εσένα, στερνή μου αγάπη,
με πόνο ζητώ για να ’ρθεις.
Μια καρδιά που πονά
να γιατρέψεις ξανά
μην αργείς, μην αργείς.

Τη σκιά μου ρωτώ κάθε βράδυ
αν ποτέ θα σε δω
για να δώσεις χαρά στη ζωή μου,
στην καρδιά μου παλμό.
Μα πονάμε και κλαίμε μονάχοι
η σκιά μου κι εγώ.