Να πιάσω να συλλογιστώ παινέματα και χάρες
αμάν, από τα νύχια ως την κορφή σου βρίσκω νοστιμάδες.

Να ειπώ για τα μαλλάκια σου, που `ναι σαν το μετάξι
αμάν, κάθε τριχούλα γίνεται μαχαίρι να με σφάξει.

Να ειπώ για τα φρυδάκια σου, που `ναι σαν το γαϊτάνι,
αμάν, στην Πόλη και στη Βενετιά ζωγράφος δεν τα φτιάνει.

Να ειπώ για τα ματάκια σου, που μέσα ψιχαλίζουν,
αμάν, την πέρα γειτονιά κοιτούν κι αντρόγυνο χωρίζουν.

Να ειπώ για τα χειλάκια σου, που `ναι σαν το κεράσι,
αμάν, κι όποιος τα πρωτοφίλησε ποτέ δε θα γεράσει.

Να ειπώ για τα δοντάκια σου τα δασοφυτεμένα,
αμάν, άγγελοι τα φυτεύανε, κόρη μου, ένα ένα.

Τεσσεροκάντηλος σταυρός κρέμεται στο λαιμό σου,
αμάν, όλοι φιλούνε το σταυρό κι εγώ το μάγουλο σου.