Είναι ένα τρένο που σφυρίζει από τ’ άπειρο
τ’ ακούω στα όνειρά μου
θα έρθει πάλι έναν Αύγουστο
με τα γαλάζια του βελούδινα καθίσματα
και τα μεγάλα γυάλινα παράθυρα

Από τις σκοτεινές στοές
θα βγει στις πράσινες κοιλάδες
κι απ’ των Τεμπών τα πλατάνια
θα πετάξει στα ουράνια

Την ώρα κάποιος θα ρωτά
μα όχι, δεν είναι, δεν είναι αργά
κι αν οι γυναίκες έγειραν το σώμα τους
κι αν τα παιδιά βυθίστηκαν στον ύπνο τους
δε σταματά, δε σταματά, δε σταματά

Γιατί είναι το τρένο
που σφυρίζει από τ’ άπειρο
τ’ ακούω στα όνειρά μου
θα `ρθει πάλι έναν Αύγουστο

Από τις σκοτεινές στοές
θα βγει στις πράσινες κοιλάδες
κι απ’ των Τεμπών τα πλατάνια
θα πετάξει στα ουράνια

Αυτό είναι το τρένο
που σφυρίζει από τ’ άπειρο
τ’ ακούω στα όνειρά μου
τ’ ακούω στα όνειρά μου
θα `ρθει πάλι έναν Αύγουστο
πάλι έναν Αύγουστο

Το τρένο που σφυρίζει από τ’ άπειρο
τ’ ακούω, τ’ ακούω στα όνειρα μου
τ’ ακούω στα όνειρα μου
Θα `ρθει πάλι έναν Αύγουστο
το τρένο που σφυρίζει από τ’ άπειρο...