Από ένα, πέλαγου, στρείδι,
βγαίνει κοπέλα,
μέσ’ στους δρόμους, τις πλατείες,
τις καρδιές κεντά.

Στις κληματαριές χορεύει,
πάν’ στα κύματα,
κυματάκια πελαγίσα
και ταράχτηκα.

Με σαγίτες τη λαβώνουν
του θανάτου γιοί,
κι η λευκή η φορεσιά της
'γίνει πορφυρή.

Μάτωσαν οι δρόμοι όλοι
κι έβαψεν η γη,
μάτωσαν οι δρόμοι όλοι
κι έβαψεν η γη.

Την εδέχτηκε το χώμα,
σαν χρυσή βροχή,
εταράχτηκεν ο ήλιος
κι οι εφτά ουρανοί.

Νότος και Βοριάς κι η Δύση
κι η Ανατολή,
Νότος και Βοριάς κι η Δύση
κι η Ανατολή.

Την τυλίγουνε τα νέφη,
γίνηκε φωτιά,
απ’ την θάλασσα τη φέρνουν
κι από τη στεριά.

Και στον ουρανό την πάνε,
στ’ άστρα τα χρυσά,
και στον ουρανό την πάνε,
στ’ άστρα τα χρυσά.