Στους γκρεμούς πέφτουν τ’ άστρα,
με λυγμούς φτιάχνουν κάστρα,
φτιάχνουν κάστρα της λύπης,
απ’ της λήθης την πέτρινη γη.

Στους δεσμούς του κορμιού μου,
να μετρώ τους σταθμούς του μυαλού μου
και ξανά να φοβάμαι,
που θυμάμαι το φως πριν χαθεί.

Αχ, πληγή μου,
πώς θες αλλιώς να στο πω,
το αλάτι σου ακόμα χρωστώ,
που κρατούσε τον πόνο ζεστό.
Το αλάτι σου ακόμα χρωστώ,
που κρατούσε τον πόνο ζεστό.

Χωρισμούς, τους ξεχνάω,
στο κορμί δεν πονάω,
δεν πονάω που φεύγεις,
μα που κλέβεις το φως για καιρό.

Αχ, βροχή μου,
πέφτεις αργά στο κενό,
στη αρχή σε παράξενη γη
και μετά ένα αντίο αρκεί.
Στην αρχή σε παράξενη γη
και μετά ένα αντίο αρκεί.

Λογική μου,
μέσα σ’ αυτό το χαμό,
στον τετράγωνο λόγο που ζεις,
άλλη θέα δεν έχεις να δεις.
Στον τετράγωνο λόγο που ζεις,
άλλη θέα δεν έχεις να δεις.