Έχω ένα διαμάντι δικό μου,
βαθιά κρυμμένο στην καρδιά,
των ματιών σου η φωτιά το ξέρει μόνο,
αντέχω στον πόνο, τον έχω από παιδί σχεδόν.

Έχω ένα καράβι δικό μου,
λουστραρισμένο με βαριά σκουριά,
στο βυθό τα παιδιά το βρήκαν σ’ άλλο χρόνο,
τυχερή βραδιά.
Άστραφταν όλα για σένα μόνο.

Έχω ένα μαχαίρι δικό μου,
με ασήμια μαύρα και πέτρες,
το `χω να φοβίζω τους κλέφτες,
στα κλειδιά μαζί φυλαχτό μου.
Σ’ αγαπώ σαν εαυτό μου.

Έχω ένα φεγγάρι δικό μου,
το `δεσα ψηλά στο ταβάνι,
λίγο συντροφιά να μου κάνει,
πριν δοθώ στην αλμύρα ενός ώμου.
Σ’ αγαπώ σαν εαυτό μου

Έχω ένα τραγούδι δικό μου,
το `λεγε ένας κήπος στην Κρήτη,
σκόνη απ’ του παππού μου το σπίτι,
πρώτο Σάββατο ερωτικό μου.
Σ’ αγαπώ σαν εαυτό μου.

Έχω μια ελπίδα κρυμμένη,
του έρωτα ταμένη για πάντα,
φιλιά δικά σου την ποτίζουν στη βεράντα
που ακόμα - ακόμα ελπίζουν.