Φυσάει βοριάς ο αέρας των πολλών,
μα ο νοτιάς ήτανε πάντοτε των λίγων,
ταξίδι υγρό μες στων ματιών σου τ’ άγριο φως,
που όταν σκοτείνιασαν μου έλεγες να φύγω.

Μα σ’ όποια γη κι αν πας να ονειρευτείς,
του ανέμου οι ψίθυροι εδώ θα σ’ οδηγήσουν,
εμείς οι δυο δε θα χαθούμε, θα το δεις,
μαύρα φεγγάρια δεν μπορούν να μας χωρίσουν.

Εσύ είσαι αστέρι άλλου ουρανού,
τις νύχτες πέφτεις μα η ευχή μου σε προσέχει
κόντρα στα λόγια και στα σύνορα του νου,
εγώ είμαι εδώ με μια αγάπη που αντέχει.