Άλλοι τη φοράν την τρέλα, φίλε, για σειρήτιο
κι άλλους η ζωή τους πάει στο Δρομοκαϊτειο.

Είδα τρελό ένα βράδυ, πίσω απ’ το περίπτερο,
πες, τι περιμένεις, φίλε, πάντα το καλύτερο.
Τρία δόντια, ένα γέλιο, στο κενό μετέωρο,
ζούλα κάπνιζε πουράκια, μόρτη μου να σε χαρώ.

Είχα εγώ ζωή μεγάλη, φάδερ βιομήχανο,
δε με γέμιζαν, ρε φίλε, το ’ νιωθα το αμήχανο
και μια μέρα τα μπιζούδια της μαμάς μου λήστεψα,
τρία χρόνια Βερολίνο γλέντησα κι αλήτεψα.

Καλλιτέχνες, εργολάβοι, πόρτες και κινήματα
και μια γκόμενα καράβι, που `φερνε αμαρτήματα,
πίνα - πίναμε αβέρτα όλα αυτά τα περιττά
και μια μέρα, εννοείται, πως τελειώσαν τα λεφτά.

Πήρα δανεικά τα ναύλα, γύρισα στη γειτονιά,
Ταύρο, Πειραιά, Ταταύλα, για ν’ ακούσω μια πενιά
κι ένα βράδυ που ψηφίζαν τα νμημόνια στη βουλή,
το `στριψα το παραμύθι, τα `μπλεξα με την τρελή.

Την αράζω εδώ τα βράδια, πίσω απ’ το περίπτερο,
άδεια η καρδιά μου, άδεια, τίποτα ευρύτερο
κι αν γουστάρεις δώσε κάτι και γι’ αυτό το ρεζουμέ,
μπύρα, τσίρο και σαρδέλα και γαμώ και τα γκουρμέ.

Άλλοι τη φοράν την τρέλα, φίλε, για σειρήτιο
κι άλλους η ζωή τους πάει στο Δρομοκαϊτειο.